Status spomenika -> Nacionalni spomenik

Objavljeno u "Službenom glasniku BiH", broj 90/06.

Komisija za očuvanje nacionalnih spomenika, na osnovu člana V stav 4 Aneksa 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini i člana 39 stav 1 Poslovnika o radu Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika, na sjednici održanoj od 16. do 22. maja 2006. godine donijela je

O D L U K U

I

Istorijska građevina – Stara džamija u Gornjoj mahali, Seonica, Opština Konjic,  proglašava se nacionalnim spomenikom Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: nacionalni spomenik).

Nacionalni spomenik se nalazi na k.č. broj 67 upisan u zk. uložak broj 351/01, k.o. Seonica, Opština Konjic, Federacija Bosne i Hercegovine, Bosna i Hercegovina.

            Na nacionalni spomenik se primjenjuju mjere zaštite utvrđene Zakonom o sprovođenju odluka Komisije za zaštitu nacionalnih spomenika uspostavljene shodno Aneksu 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini (“Službene novine Federacije BiH” br. 2/02, 27/02 i 6/04).

II

Vlada Federacije Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Vlada Federacije) dužna je da obezbijedi pravne, naučne, tehničke, administrativne i finansijske mjere za zaštitu i prezentaciju nacionalnog spomenika.

Komisija za očuvanje nacionalnih spomenika (u daljnjem tekstu: Komisija) utvrdiće tehničke uslove i obezbijediti finansijska sredstva za izradu i postavljanje informacione table sa osnovnim podacima o spomeniku i odluci o proglašenju dobra nacionalnim spomenikom.

III

S ciljem trajne zaštite nacionalnog spomenika, utvrđuju se sljedeće mjere zaštite koje se odnose na prostor definisan u tački I stav 2 ove odluke:

-     dozvoljeni su isključivo konzervatorsko-restauratorski radovi, uključujući i one čiji je cilj prezentacija spomenika, uz odobrenje federalnog ministarstva nadležnog za prostorno uređenje i stručno nadziranje nadležne službe zaštite nasljeđa na nivou Federacije Bosne i Hercegovine.

            Utvrđuju se dvije etape izvođenja radova:

             I etapa - hitne mjere zaštite:

-     izvršiti ispitivanje i statičku analizu konstruktivnih dijelova objekta;

-     izvršiti statičku konsolidaciju objekta i sanaciju konstruktivnih dijelova uz upotrebu tradicionalnih materijala i tradicionalnih tehnoloških postupaka u najvećoj mogućoj mjeri;

-     zaštititi objekat od negativnih spoljnih uticaja.

            II etapa  obuhvata konzervatorsko-restauratorske radove:

-     prilikom radova na restauraciji i konzervaciji objekta neophodno je sačuvati izvorni izgled objekta;

-     prilikom radova na restauraciji i konzervaciji u najvećoj mogućoj mjeri koristiti izvorne materijale uz primjenu izvornih metoda obrade i njihovog ugrađivanja.

Utvrđuje se zaštitni pojas koji obuhvata sve parcele koje graniče sa zaštićenim prostorom nacionalnog spomenika. U tom pojasu dozvoljena je isključivo gradnja objekata maksimalne visine P+1, odnosno 6,50 m do početka krovišta, i maksimalnog gabarita 10 x 10 m.

IV

Stavljaju se van snage svi sprovedbeni i razvojni prostorno-planski akti koji su u suprotnosti sa odredbama ove odluke.

V

Svako a posebno nadležni organi Federacije Bosne i Hercegovine, kantona, gradske i opštinske službe suzdržaće se od preduzimanja bilo kakvih radnji koje mogu da oštete nacionalni spomenik ili dovedu u pitanje njegovu zaštitu.

VI

Ova odluka dostaviće se Vladi Federacije, federalnom ministarstvu nadležnom za  prostorno uređenje, nadležnoj službi zaštite nasljeđa na nivou Federacije Bosne i Hercegovine, opštinskom organu uprave nadležnom za poslove urbanizma i katastra radi sprovođenja mjera utvrđenih u tač. II - V ove odluke i nadležnom opštinskom sudu radi upisa u zemljišne knjige.

VII

Sastavni dio ove odluke je obrazloženje sa pratećom dokumentacijom koje je dostupno na uvid zainteresovanim licima u prostorijama i na web- stranici Komisije  (http://www.aneks8komisija.com.ba).

VIII

Shodno članu V stav 4 Aneksa 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini, odluke Komisije su konačne.

IX

Ova odluka stupa na snagu danom donošenja i objaviće se u «Službenom glasniku BiH».

Ovu odluku Komisija  je donijela u sljedećem sastavu: Zeynep Ahunbay, Amra Hadžimuhamedović, Dubravko Lovrenović, Ljiljana Ševo i Tina Wik.

Broj: 07.2-02-614/03-3

17. maj 2006. godine

Sarajevo

Predsjedavajuća Komisije

Amra Hadžimuhamedović

O b r a z l o ž e nj e

I – UVOD

Na osnovu Zakona o sprovođenju odluka Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika, uspostavljene shodno Aneksu 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini, član 2 stav 1, “nacionalni spomenik” je dobro koje je Komisija za očuvanje nacionalnih spomenika proglasila nacionalnim spomenikom u skladu sa članovima V i VI Aneksa 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini, kao i dobra upisana na Privremenu listu nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine («Službeni glasnik BiH» broj 33/02) sve dok Komisija ne donese konačnu odluku o njihovom statusu, a za što ne postoji vremensko ograničenje, i bez obzira na to da li je za navedeno dobro podnesen zahtjev.

Komisija je primila peticiju Centra za islamsku arhitekturu  Sarajevo 17. 3. 2003. godine i pristupila sprovođenju postupka za proglašenje dobra nacionalnim spomenikom,  u skladu sa članom V stav 4 Aneksa 8 Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini i članom 35 Poslovnika o radu Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika.

U skladu sa odredbama Zakona, a na osnovu člana V  stav 4 Aneksa 8 i člana 35 Poslovnika o radu Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika, Komisija je  pristupila sprovođenju postupka za donošenje konačne odluke o proglašenju dobra nacionalnim spomenikom.

II – PRETHODNI POSTUPAK

U toku vođenja postupka izvršen je uvid u:

-     podatke o sadašnjem stanju i namjeni dobra, uključujući opis i fotografije, podatke o oštećenjima u toku rata, podatke o intervencijama i  radovima na dobru itd.,

-     uvid u sadašnje stanje objekta,

-     kopiju katastarskog plana,

-     istorijsku, arhitektonsku ili drugu dokumentarnu građu o dobru koja je data u popisu korišćenja dokumentacije u okviru ove odluke.

Na osnovu uvida u  prikupljenu dokumentaciju i stanje dobra utvrđeno   je sljedeće:

1. Podaci o dobru

Lokacija

            Naselje Seonica je smješteno na desnoj strani Jablaničkog jezera. Od Konjica je udaljeno 30 km prema jugozapadu, a od Ostrošca 12 km prema sjeveru. Smješteno je u kanjonu rječice Seončice i sastoji se od mahala: Donje, Gornje i Poretka(1).

Nacionalni spomenik se nalazi na k.č. broj 67, kk.ul. broj 351/01, k.o. Seonica, Federacija Bosne i Hercegovine, Bosna i Hercegovina.

Istorijski podaci(2)  

Shodno Truhelkinom mišljenju, naselje Seonica je u XV vijeku bilo rezidencija bogumilskih gostova(3). Ovdje je, prema njegovom mišljenju, 1422. godine živio gost izvjesni Radin Butković, koji je na osnovu testamenta sačuvanog u istorijskom arhivu u Dubrovniku svojim nasljednicima ostavio veliki pokretni imetak u Seonici i okolini. Među nasljednicima se naročito ističe gost Radin Seničanin, koji je doživio gubljenje bosanske samostalnosti i dolazak Turske (Truhelka, str. 374).

U Seonici se nalaze dvije džamije, od toga je jedna u Donjoj, a druga u Gornjoj mahali. Postojali su i mekteb i tekija nakšibendijskog reda. Mekteb se nalazio pri vrhu Donje mahale. Ne zna se tačno kada je izgrađen, niti kada je napušten. Tekija je sagrađena oko 1833. godine i koristila se sve do 1912. godine. To je zadužbina šejha Osman Nuri Begete(4).Tekija se sastojala od dviju prostorija od kojih je veća imala mihrab. „Svako uoči petka i uoči ponedjeljka klanjala se džematile jacija u tekiji i iza jacije bi se proučio zikr na koji su dolazile i žene“ (Bajić, 41).

Esad Bajić, koji je u Monografiji Konjica prikupio podatke o istorijatu i stanju vjerskih objekata i drugih spomenika islamske kulture na području Medžlisa IZ Konjic, o Seonici piše:

„Kada je u ljeto 1936. godine srušena stara džamija u Donjoj  mahali nađena je u zidu iznad ulaznih vrata jedna velika ploča sa natpisom : 'Ja fettah sene 1073', što znači: 'O veliki osvajaču 1073 H (1662/63) godine.' Ova je džamija bila malih dimenzija, građena od stećaka i lomljenog kamena, pokrivena četverostrešnim krovom pod pločom i imala je malu drvenu munaru. Na njenim temeljima džematlije su 1936 godine sagradile novu, veću džamiju sa 15 metara visokom munarom koja je do džamijskog krova građena od kamena a odatle do alema od drveta. Od stare džamije je ostao samo prednji zid dok su ostala tri porušena. Godine 1961, džematlije su ponovo porušile staru munaru i podigle novu od kamena. Dijelom je ova nova munara ozidana od kamena munare u Ostrošcu koja je akumulacijom Jablaničkog jezera potopljena. Priča se da je staru džamiju sagradio, uz pomoć mještana, Šaban Numan ef. Malkoč i da su oni bili prva muslimanska porodica koja se doselila nakon islamizacije ovih krajeva.“

On, takođe, navodi:

„Derviš Buturović, rođeni Seoničanin napisao je na temelju turskih izvora nekoliko radova o Seonici i njenim porodicama. On je na temelju berata (dekreta) sultana Mehmeda IV od 7 Muharrema 1066 (6. novembra 1655) godine utvrdio da su Donjomahalsku džamiju pravili neki Malkočevići. Berat je izdan povodom smrti Mehmeda, imama i hatiba ove džamije i postavljanja na njegovo mjesto sina mu Ahmeda. U drugom beratu stoji da je ovu džamiju podigao neki Ferhat hodža Buturović zvani Malkočević i da je on bio njen prvi imam .“ (5)   

Za razliku od Donjomahalske, pisanih podataka o vremenu gradnje Stare džamije u Seonici nema. Prema mišljenju Hivzije Hasandedića, džamija je podignuta oko 1880. godine. Džamija je zadužbina izvjesne Bege (Begajete) Begeta, kćeri Omer-begove a udove Muharema Buturovića, koja je za izdržavanje džamije uvakufila čiftluk Bjelovčine kod Konjica i Podine u Seonici. Za ovo uvakufljenje napisala je vakufnamu koja se nije sačuvala. Prvi mutevelija njenog vakufa bio je njen brat Osman Nuri, a prvi imam džamije bratić, Muhammed efendija. Poslije njega imami su bili: Osman-beg Buturović i njegov sin šejh Ahmed-beg (Bajić, 42).

Džamija je zatvorena 1920. godine i danas je u ruševnom stanju.

2. Opis dobra

Džamija u Seonici pripada tipu džamija sa četvorovodnim krovom i drvenom munarom. Sastoji se od jednoprostornog molitvenog dijela kvadratne osnove, dimenzija 9,37x6,50 metara, i trijema koji se nalazi sa sjeverozapadne strane. Džamija je podignuta na vrlo strmom terenu, tako da visinska razlika njene jugoistočne i sjeverozapadne strane iznosi više od 3 metra. Zidani dio objekta i trijem pokriveni su jedinstvenom krovnom konstrukcijom sa kamenom pločom. Lokalitet sa koga je vađena ploča nalazi se u neposrednoj blizini Buturović Polja (Gorica), oko 3 km južno od Seonice.

Trijem sa sofama ima dimenzije 6,63 x 2,25 metara sa srednjim prolazom širine 1,51 metar. Krovnu konstrukciju objekta nose drvena podvlaka i četiri drvena stuba pravougaone osnovice. Dimenzije stubova u prosjeku iznose 18/16 cm. Stubovi leže na jednostavnim četvorostraničnim kamenim bazama. Sofe se trenutno, zbog velike količine nasutog materijala, nalaze u ravni terena i nije poznato da li su i čime bile popločane. Drvo koje je korišćeno za izgradnju džamije je, uglavnom, hrastovina (drvene hatule), odnosno pitomi kesten (stubovi) i potiče iz šume koja se nalazi u neposrednoj blizini sela. 

Ulaz u džamiju se nalazi sa sjeverozapadne strane. Njegova širina iznosi 1,25 metara, a visina 2,50 metara. Završen je ravnom hrastovom gredom i na njemu nema nikakvih dekorativnih elemenata. Na džamiji nema tariha, niti nekog drugog natpisa koji bi ukazivao na vrijeme njene gradnje ili na graditelja.

Unutrašnji molitveni prostor, približno kvadratne osnove, ima dimenzije: jugozapadni zid - 5,75 metara, sjeverozapadni zid - 5,56 metara, sjeveroistočni zid - 5,78 metara i jugoistočni zid - 5,42 metara. Prostor je zatvoren ravnom drvenom tavanicom sa vidljivom krovnom konstrukcijom. Drvenih šišeta nema. Korisna visina unutrašnjeg prostora, mjereno od poda džamije do greda, iznosi oko 5,50 m. Nosiva konstrukcija krova je oslonjena na spoljni jugozapadni i sjeveroistočni zid. Zbog velike težine krovnog pokrivača od kamenih ploča, upotrijebljen je veliki broj rogova različitih  presjeka i dimenzija.

Cjelokupan enterijer džamije je omalterisan krečnim malterom i okrečen u bijelo. Na sondama, koje su uzete prilikom istraživanja vrste i kvaliteta veziva, uočen je vrlo mali procenat biljnih vlakana. Pijesak koji je korišćen prilikom malterisanja džamije je vrlo sitne granulacije i različitog je mineraloškog sastava. Pod džamije je urađen od drvenih dasaka i velikim dijelom je propao usljed velike količine vlage.

Uz sjeverozapadni zid džamije se nalazi prednji drveni mahfil kom se pristupa preko drvenog stepeništa smještenog u sjevernom uglu džamije. Širina stepeništa iznosi 75 cm. Dimenzije drvenog mahfila iznose 5,56 x 2,30 metara, tako da njegova ukupna površina iznosi oko 13 m². Konstrukcija mahfila, koju sačinjavaju grede dimenzija presjeka 8 x 8 cm, oslanja se na drvenu hatulu koja se nalazi na spoljnom sjeverozapadnom zidu i drvenu podvlaku dimenzija presjeka 20x18 cm, postavljenu u pravcu jugozapad-sjeveroistok (paralelno sa sjeverozapadnim zidom), koja se oslanja na spoljne zidove – jugozapadni i sjeveroistočni. Unutrašnjih stubova na koje bi se eventualno oslanjala ova konstrukcija nema. Cijelom dužinom mahfila  je položena niska drvena ograda sa ispunom od kestenovih daski debljine 1,25 cm. Gornja i donja ivica ograde imaju vrlo jednostavnu profilaciju. Sa prostora mahfila, uz jugozapadni zid, nalazile su se stepenice kojima se penje na munaru džamije. U istom uglu džamije se nalazi drveni stub dimenzija presjeka 20x20 cm, koji pridržava horizontalnu konstrukciju drvene munare.

Mihrab je urađen od sedre i sa unutrašnje strane je omalterisan krečnim malterom. Njegova širina u donjem dijelu iznosi 0,87 metara. Na visini od oko 2 metra stranice mihraba iz vertikalnog pravca lome se jedna prema drugoj i završavaju formom prelomljenog luka. Okvir mihraba je širok  10 cm i iz ravni zida je izvučen za oko 5 cm.

Minber je jednostavne izrade i u cjelini je izveden od drveta bez ikakvih posebnih dekoracija. On je djelo nekog od lokalnih majstora. Njegova širina iznosi 60-70 cm.

Džamija ima zidove debljine 0,50 m - jugozapadni i sjeveroistočni zid  i 0,61 metara - jugoistočni  i sjeverozapadni. Zidovi džamije su urađeni od kamena crvene i plavo-zelene boje sa krečnim malterom kao vezivom. Crveni kamen najvjerovatnije predstavlja jednu od brojnih podvrsta konglomerata sa vidljivom sitnozrnom strukturom, a plavo-zeleni kamen je ujednačene strukture i sjajnog presjeka. Prema riječima mještana, potiče sa lokaliteta Budišnja ravan. Karakteristično je, takođe, da su mještani skidali kamen sa pojedinih starijih objekata i ugrađivali u nove pošto je cijelo selo nekada, prema kazivanju mještana, bilo ograđeno kamenim zidom.

Na uglovima objekta upotrijebljena je sedra iz majdana koji se nalazi u blizini sela. Sa spoljne strane zidovi su omalterisani i okrečeni. Prozorski otvori su postavljeni u dva pojasa osim na jugoistočnom mihrapskom zidu, gdje postoje prozori samo u gornjoj zoni. Donji prozori su u enterijeru završeni polukubetom, a gornji imaju ravne završetke. U sjeverozapadnom zidu objekta prozorski otvori imaju dimenzije 0,70x1,22, na sjeveroistočnom zidu 0,79x1,20 i jugozapadnom 0,80 x 1,22 metara.

Munara džamije ima osmougaonu osnovu. Izvorno je bila omalterisana. Potkonstrukcija je drvena gdje su preko daščane oplate pokovane drvene daščice koje služe kao podloga za krečni malter. Usljed dugogodišnjeg neodržavanja, cjelokupan malter je otpao. Munara je završena šatorastim krovom koji je pokriven limom.

3. Dosadašnja zakonska zaštita

Objekat nije bio pravno zaštićen.

4. Istraživački i konzervatorsko-restauratorski radovi

Na džamiji nisu vršeni konzervatorsko-restauratorski radovi.

5. Sadašnje stanje dobra

Uvidom u stanje na lokalitetu 13. 4. 2006. godine ustanovljeno je sljedeće:

• Pošto je objekat napušten tridesetih godina prošlog vijeka, usljed dugogodišnjeg neodržavanja, došlo je do urušavanja dijela zidova u unutrašnjost objekta;
• Konstrukcija zidova je, uprkos dugogodišnjem neodržavanju, u dobrom stanju;
• Na jugoistočnom zidu – južni ugao džamije, u gornjoj zoni, pojavilo se veće konstruktivno oštećenje (prozorski otvor);
• Drvena krovna konstrukcija je, usljed stalnog zakišnjavanja, izložena procesu truljenja;
• U enterijeru objekta je došlo do opadanja krečnog maltera;
• Konstrukcija mahfila je u lošem stanju;
• Konstrukcija minbera je u lošem stanju;
• Na objektu nema stolarije - vrata i prozora;
• Drvena munara je vrlo oštećena i, usljed stalnog zakišnjavanja, izložena procesu truljenja;
• Svi drveni elementi su, usljed neodržavanja, ugroženi djelovanjem oborinske vode;
• Drveni pod je, usljed prokišnjavanja krova, gotovo potpuno nestao;
• Nivo sofa nije definisan zbog velikih količina nasute zemlje;
• Sjeverozapadna fasada ne pojedinim mjestima je oštećena i vidljiva je drvena konstrukcija hatula;
• Na ostalim fasadama uočeno je ispadanje vezivne mase iz spojnica;
• Objekat je ugrožen samoniklim niskim i visokim rastinjem;
• Objekat je u mnogo boljem stanju od onog u kome se nalaze pojedini objekti na kojima su vršeni određeni konzervatorski radovi iako je napušten već niz godina.

6. Specifični rizici

-     nepreduzimanje mjera zaštite;

-     samonikla vegetacija.

III -  ZAKLJUČAK

Primjenjujući Kriterijume za donošenje odluke o proglašenju dobra nacionalnim spomenikom (“Službeni glasnik BiH” br. 33/02 i 15/03), Komisija je donijela odluku kao u dispozitivu. Odluka je zasnovana na sljedećim kriterijumima:

A.      Vremensko određenje

B.      Istorijska vrijednost

C.      Umjetnička i estetska vrijednost

iv. Kompozicija

E.      Simbolička vrijednost

iii. Tradicionalna vrijednost,

v. Značaj za identitet grupe ljudi.

F.      Ambijentalna vrijednost

i. Odnos oblika prema ostalim dijelovima cjeline,

iii. Objekat ili grupa objekata je dio cjeline ili područja.

Sastavni dio ove odluke su:

-     kopija katastarskog plana,

-     posjedovni list,

-     foto-dokumentacija,

-     grafički prilozi:

o        Situacija M 1:100 – Mirzah Fočo,

o        Osnova objekta M 1:100 – Mirzah Fočo,

o        Fasade objekta M 1:100 – Mirzah Fočo,

o        Fotografije Opštine Konjic,

o        Fotografije Komisije za očuvanje nacionalnih spomenika BiH.

Korišćena literatura

U toku vođenja postupka proglašenja korišćena je sljedeća literatura:

1911. i 1913.  Truhelka, dr Ćiro, Testament gosta Radina Butkovića i još nešto o gostu Radinu, Glasnik Zemaljskog muzeja, Sarajevo, 1911. i 1913, str. 374.

1952.    Buturović, Derviš, Povodom jedne vakufname, Glasnik VIS-a Sarajevo, 1952, br. 1-4, str. 57.

1975.    Anđelić, Pavao, Historijski spomenici Konjica i okoline I, Skupština opštine Konjic, Konjic, 1975.

1978.    Kovačević-Kojić, Desanka, Gradska naselja srednjovjekovne bosanske države, IP "Veselin Masleša", Sarajevo, 1978.

1982.    Vego, Marko, Postanak srednjovjekovne bosanske države, Svjetlost, Sarajevo, 1982.

1996.    Čelebi, Evlija, Putopis, Sarajevo Publishing, Sarajevo,   1996.

1998.    Mujezinović, Mehmed, Islamska epigrafika Bosne i Hercegovine III, Sarajevo Publishing, Sarajevo, 1998.

1999.    Bajić, Esad, Vjerski objekti i drugi spomenici islamske kulture na području medžlisa Islamske zajednice Konjic sa kratkim osvrtom na istoriju pojedinih mjesta, Medžlis IZ Konjic.

2001.    Mulić, Jusuf, Konjic i njegova okolina u vrijeme osmanske vladavine (1464-1878), Opština Konjic, Konjic, 2001.

  Čelić, Džemal, Urbana struktura i arhitektura Konjica –   autorski članak

(1) Do 1945. godine u Seonici je postojala i mahala Šašića.

(2) Istorijske podatke vezane za opštinu Konjic pogledati u Odluci o proglašenju Čaršijske džamije u Konjicu nacionalnim spomenikom.

(3) Uspomena na bogumile bila je u Seonici veoma živa do unazad 70 godina. Priča se da je  na mjestu donjomahalske džamije u srednjem vijeku bila bogumilska crkva čije je zvono, navodno, zakopano negdje u haremu oko džamije. Priča se, takođe, da su bogumili prvi počeli da sade kesten u ovim krajevima. Uspomenu na njih čuvaju brojne nekropole stećaka, imena sela (Gostovići, Dobrigošće i Ugošće), lokaliteta (Gostovljak) i prezimena (Potur, Goastevčić i Pataronović).

(4) Šejh Osman Nuri Begeta je rođen u Seonici u prvoj polovini 19. vijeka gdje je pred svojim ocem Omer–begom stekao temeljno obrazovanje. Kasnije je nekoliko godina učio u medresi u Fojnici pred muderisom Arifom Sidkijem ef. Kurdom, poznatim nakšibendijskim prvakom. Polovinom 19. vijeka išao je u Istanbul i tamo dobio idžazet (diplomu) da može vršiti dužnost šejha. Šejh Osman Nuri je bio prvi šejh ove tekije i tu je dužnost vršio do smrti. Umro je oko 1890. godine i pokopan u malom mezarju pred predvorjem tekije. Ovaj šejh je vršio i imamsko-muallimsku dužnost u Seonici. Pripovjedalo se da je znao persijski i da je dobro poznavao persijsku književnost i filozofiju. Osim toga, znao je još arapski i turski jezik. Ostavio je iza sebe tri sina: Numana, Muhameda i Abdullaha. Numan i Muhamed su učili u Sarajevu i pred Prvi svjetski rat su se odselili u Tursku i tamo umrli. Abdullah je umro 1937. u 83. godini života i sahranjen  u mezarju pred tekijom. Poslije smrti šejha Osmana Nurije za šejha ove tekije postavljen je šejh Ahmed-beg Buturović, koji je ovu dužnost vršio do njenog zatvaranja 1912. godine. Poslije smrti oca mu Osman-bega bio je i imam gornjomahalske džamije sve do njenog zatvaranja 1920. godine. Šejh Ahmed-beg je kod svoje kuće, oko dvije stotine metara zapadno od tekije, imao prostran konak s prizemljem i spratom. U prizemlju su se vezali konji, a na spratu su bile tri prostorije i velika divanhana gdje su dolazili musafiri.

(5) Derviš Buturović, Povodom jedne vakufname, Glasnik VIS-a Sarajevo, 1952, br. 1-4, str. 57.